É difícil comprender como o curso da historia desembocou nestes tempos que vivimos en tantos problemas e enfrontamentos. Todo acontece demasiado rápido. Hai pouco tempo para reflexionar sobre o que se vive e sobre o que viven os demais. Atrapados nun vórtice de actualidade, o momento presente transcorre tan rápidamente que se parece unha verdadeira pantasma, unha irrealidad.
Ademais, o pasado esquécese rápidamente e o futuro é tan incerto que mellor non pensar nel. Si a finais do século XIX algúns pensadores negaban o sentido da vida “existencialistas”, hoxe xa non se dubida sobre o sentido da vida, pola simple razón de que non hai tempo para dubidar.
Hai tal desorientación que as persoas nin sequera poden preguntarse sobre o sentido da vida. A desorientación vital (social, familiar, persoal) ten graves consecuencias na saúde a todos os niveis. Por esta razón, cada vez aumentan máis as enfermidades de todo tipo, físicas, psicolóxicas e mentais. Cando un organismo non sabe cara a onde debe ir, perde enerxía vital, redúcenselle as defensas e a anarquía apodérase del, provocando a súa paulatina descomposición.
Hai estudos que demostran como a desilusión, a desesperanza e a depresión diminúen nun tanto por cento moi considerable as defensas do corpo. Así mesmo, todos e cada un dos pensamentos e emocións chegan a ter un reflexo no organismo, de modo que estados psicolóxicos de desorientación e desánimo, xunto a grandes desgustos, convértense no cóctel máis seguro para que se desenvolva un proceso cancerígeno. Hai moitas sustancias que favorecen o cancro: conservantes e colorantes químicos, determinadas radiacións, etc. Si a estas sustancias se lles agrégan estados psicolóxicos negativos, é case seguro desenvolver algunha grave enfermidade.
Filósofos como Platón ou médicos tradicionais tibetanos como Tulku Lama Lobsang, afirman que a ignorancia é a causa da maioría de enfermidades. E non hai maior desorientación vital que ignorar o sentido da vida.
Neste contexto, a filosofía é unha ferramenta de orientación fundamental e unha medicina para a alma que, á súa vez, redunda nunha moi boa medicina para o corpo. Son moitos os libros e estudos que tratan sobre os beneficios dos ensinos dos filósofos antigos. Desde o Bhagavad Gîta da India, o Kybalión egipcio, os hexagramas chineses ou as Estancias do Dzyan de Tíbet, ata as Meditaciones de Marco Aurelio, as Máximas de Ptahotep, A Voz do Silencio de H. P. Blavatsky, as Analectas de Confucio, o Dhammapada do Buda, atopamos unha explicación coherente do funcionamento do cosmos e as súas leis, así como ensinos sobre o ser humano e as súas relacións cos demais que axudan de xeito seguro a atopar o sentido da vida.
Agora ben, nos últimos séculos, a filosofía foi convertida nunha especie de xogo intelectual ou teórico que adoita dicir: “déixate de filosofías”. Con todo, non hai nada máis práctico que a auténtica filosofía, que orienta a conduta humana para dirixila cara ao desenvolvemento interior, o aprovechamiento da vida e a convivencia.
¡Canto futuro ten a auténtica filosofía! Porque no medio de épocas de confusión, orienta; porque no medio de épocas de violencia, achega ás persoas; e porque nun época de tanta enfermidade e tan baixo nivel de vida, a filosofía axuda a sanar e a fortalecerse mental e emocionalmente.
(Adaptación do artigo de Francisco Capacet – Redactor revista Esfinge en Mallorca)
Leave A Comment