Non che resignes antes de perder
Definitiva, irrevocablemente,
A batalla que libras. Loita ergueito
E sen contar as inimigas huestes,

¡Mentres vexas físgoas de esperanza,
non che rendas! A sorte
gusta de acumular os imposibles
para vencelos en conxunto, sempre,
co fatal e misterioso golpe
do seu maza de Hércules.

Sabes ti si o instante
en que, xa fatigado, desesperes,
é xusto aquel que á definitiva
realización do teu ideal precede?

Quen alenta unha fe tenaz, o hado
Máis torvo compromete
No seu favor. O SENÓN á fe só
é vulnerable e resistir non pode.

A fe outorga o divino privilexio
Da CASUALIDADE, a quen a ten en grado heroico.
Cando as tebras
E os espectros e os trasgos cheguen
A inspirarche pavor, ¡pecha os ollos,

Embraza a túa fe toda e arremete!
¡Verás como os monstros máis horribles
ao embestirlos ti, desvanécense!

Canto se opón aos designios puros
Do home, é irreal; tan só ten
A imaxinaria vida
Que lle dan o noso medo e a nosa febre.

Deus quixo na súa bondade que os obstáculos
Para aguzar as armas servísennos;
Quixo que o imposible
Estivese non máis para vencerlle,
Como está a barreira nos hipódromos,
A fin de que a salten os corceles.

Búrlache, pois, de canto no camiño
O teu altivo impulso deter pretende.
¡Non cedas nin aos homes nin aos anxos!
(cun anxo loitou Jacob, inerme,
polo espazo enteiro dunha noite,
… e o anxo bendíxolle, compracéndose
na suprema audacia do mancebo,
a quen chamou Israel, porque era FORTE
CONTRA DEUS…)

¡Ama moito: o que ama embota
ata os aguilloes da morte!
Que a túa fe trace un círculo de lume
Entre a túa alma e os monstros que a cerquen,
E si é moito o horror das pantasmas
Que ves, ¡pecha os ollos, e arremete!

03.03.1915
Amado Nervo