Hai unha pregunta que, caladamente ou en voz alta, adoitamos formularnos varias veces ao día, moitas, demasiadas veces na vida. Por que sofren os homes? Por que existe a dor?
Esta pregunta sinala unha realidade da que nos é imposible escapar. Todos sofren; por unha ou outra razón, todos sangran no seu corazón e intentan vanamente apresar unha felicidade concibida como unha sucesión ininterrumpida de gozos e satisfaccións.
Vén á miña memoria unha parábola do budismo que sempre me impresionou; aparece nos libros baixo o nome de “O GRAN DE MOSTAZA”. E, en síntese, reflicte a dor dunha nai que perdeu ao seu fillo pero que, con todo, confía en volvelo á vida grazas ás artes máxicas do Buda. Este non desalienta á nai; só lle pide que para resucitar ao seu fillo consígalle un gran de mostaza obtido nun fogar onde non se coñeza a desgraza? O final da parábola é evidente: o gran de mostaza, ese gran tan especial, xamais aparecerá, e a dor da nai verase mitigado en parte, ao comprobar cantos e cuán grandes son tamén os sufrimentos de todos os demais seres humanos.
Pero o feito de que todos os homes sufran non quita nin explica a realidade do sufrimento. E outra vez preguntámosnos/preguntámonos, Por que?
Vellos ensinos ?máis vellas aínda que a parábola citada- axúdannos a penetrar no intrincado labirinto da dor.
En xeral indícallenos que o sufrimento é o resultado da ignorancia. Así, sumamos dor tras dor, é dicir, aos feitos dolorosos en si, sumamos o descoñecemento das causas que motivaron eses feitos: non somos capaces de chegar ata as raíces das cousas para descubrir a procedencia profunda daquilo que nos preocupa; simplemente quedámonos na superficie da dor, alí onde máis se sente, e alí onde máis se manifesta a impotencia para saír da trampa. Ignoramos a causa do que nos sucede, e ignorámosnos/ignorámonos a nós mesmos, sumando unha dobre incapacidade de acción positiva.
Así mesmo descoñecemos outras leis fundamentais da Natureza, e unha vez máis, por ignorancia, acrecentamos a nosa dor. Deberiamos saber que ningunha dor é eterno, que ningunha dor mantense ante o embate dunha vontade constructiva. Nada, nin dor, nin felicidade, poden durar eternamente no mesmo estado. Hai que aprender, pois, a xogar co Tempo para achar unha das posibles saídas do labirinto.
A dor do porvir non ten cabida no presente, xa que é un sufrimento inútil, antes de tempo e, talvez, sen razón de ser. É verdade que no presente xa se está gestando o futuro, pero tamén é verdade que o temor do futuro é xerme de futuros males, mentres que a vontade firme e positiva dá lugar a circunstancias máis favorables que tamén poden gestarse no presente.
A dor das cousas pasadas, é como intentar manter o cadáver dun ser querido na nosa casa, repetíndonos constantemente que non morreu, volvendo mil veces os ollos á irrealidad dun corpo que non existe e descoñecendo a outra realidade espiritual que si existe.
E en canto á dor do presente, é apenas unha punzada que en breve afúndese no pasado, para deixar lugar ao futuro.
Por iso dicía un sabio que os homes somos capaces de sufrir tres veces pola mesma cousa: esperando que suceda, mentres sucede e despois que sucedeu. Así se reforza a tese de “a ignorancia como nai de todas as dores”.
Para os orientais seguindo coa tónica da parábola budista “A DOR É VEHÍCULO DE CONCIENCIA”, o que equivale dicir que todo sufrimento encerra un ensino necesario para a nosa evolución.
A dor é o que obriga a deternos e a preguntarnos achega das cousas. Sen a dor, xamais nos diriamos, como tantas veces facémolo: Por que a min?, para advertir seguidamente que non é ?a min? soamente?Sen a dor, non nos propoñeriamos indagar nas leis ocultas que moven todas as cousas, feitos e persoas.
Por pouco que volvamos os ollos, atoparemos sufrimento: sofre a semente que estala para dar lugar á árbore, sofre o xeo que se derrite coa calor e a auga que se endurece co frío, e sofre o home que, para evolucionar, ten que romper as peles vellas do seu cárcere de materia.
Pero tras todos estes sufrimentos escóndese unha felicidade descoñecida: A plenitude da Semente, do auga, do alma Humana que descobren no medio das tebras, a luz segura do seu propio Destino.
Delia Steinberg Guzmán
do Libro do “Heroe Cotián” ( Reflexións dun Filósofo)
Leave A Comment